Rusty • Historia

Dziś pragnę opowiedzieć Wam historię Rusty'ego.
Głównie dla przestrogi dla tych, którzy planują wziąć zwierza bez zgody współlokatorów, bo myślą, że jakoś "przejdzie", a oni w końcu zaakceptują ten fakt. Otóż niekoniecznie. Takie postępowanie jest bardzo niemądrą decyzją. Proszę, zanim postanowisz to zrobić przeczytaj ten post i zastanów się..

Pierwszy dzień u mnie, 5 tygodni.

Rusty urodził się na wsi. Jego matka była psem w typie jamnika, wychowywał się na sianie wraz z rodzeństwem. Był jedynym czarnym psem w miocie. Karmiony ryżem.

Znajoma bardzo pragnęła mieć psa. Określę, że miała wręcz obsesję na punkcie PSA. Bo kiedyś miała.. teraz też mieć musi. Zarezerwowała więc bez wahania jak się tylko dowiedziała, że jej kierowniczka w pracy szuka domu dla psów, które urodziła jej suczka. Rozmawiałam z przyszłą "właścicielką" bardzo wiele (należy to najwięcej chwalących się osób na świecie) i opowiadała mi to wszystko. Mówiła, że jej rodzice na psa się nie zgodzą, ale spróbuje przyprowadzając go do domu. Odradzałam, stanowczo odradzałam bo wiem jak zazwyczaj się to kończyło, choćby czytając historie w internecie. Nic. Jak do słupa. 

Kiedy dowiedziała się, pies miał 3 tygodnie. Wtedy powiedziała, że za 2 tygodnie go odbiera. Zapytałam czemu nie może poczekać, przecież to zdecydowanie za wcześnie rozdzielać psa w tym wieku od matki. Usłyszałam, że ona nic nie zrobi bo kierowniczka tak postanowiła. Myślałam, że żyjemy w czasach gdzie internet mamy na wyciągnięcie ręki. Przecież wystarczy przeczytać kilka podstawowych informacji by już coś wiedzieć. No, ale dobrze. Jak tak jest, ja nic więcej nie jestem w stanie zrobić. Termin odbioru się zbliżał, a ona cały czas męczyła mnie byleby pisać te same informacje o których już wiedziałam (jak mówiłam, obsesja). Natomiast kilka dni przed odbiorem dowiedziałam się, że skończy na ulicy jeśli rodzice się nie zgodzą. SERIO?! Tu macie przykład już można by ująć - kobiety, w moim wieku, pełnoletniej, która bierze psa mając świadomość, że skończy na ulicy. Brawo! Wielkie brawa dla niej. 

Dwa miesiące później, czyli 6 tygodni.

Dogadałam się więc z nią, że jeśli tak będzie ma mi tylko dać znać, a ja psa wezmę i znajdę mu dom. Może i źle zrobiłam dając jej tak proste pomocne koło w razie w, ale uwierzcie, że gdybym się nie zaoferowała to to wcale nie wpłynęłoby na jej decyzję.

Dzień odbioru wyglądał tak, że szanowna kierowniczka wzięła w kartonie dwa psy do pracy i czekały tak w nim 8 godzin, aż przyszli opiekunowie skończą pracę. Pamiętam, kończyła równo o 17. Dosłownie po 5 minutach gdy ją ojciec odebrał napisała gdzie się spotkamy bo musi dać mi psa. Wiedziałam, że to się tak skończy od samego początku. Szybko ubrałam się i pobiegłam po psa w umówione miejsce. Jak go ujrzałam to serce mi stanęło. Taka mała grubiutka czarna kulka. Takie niewinne zwierzątko musi cierpieć przez nieodpowiedzialną osobę. Do niego dostałam kilka saszetek mokrego pedigree, szelki, które były za ciasne, smycz no i.. karton. Był październik, było zimno. Wzięłam małego wielkości trochę ponad dłoni pod bluzę, w drugą karton z rzeczami i udałam się do domu.

Rusty tym zdjęciem podbił instagram!
Ludzie są zachwyceni tą lekko przekrzywioną główką. :D

Kiedy już dotarłam do domu, przyjrzeliśmy mu się pod światło i zauważyliśmy z mamą, że na nim siedziała setka pcheł. Dosłownie widać było jak spacerują głównie w okolicach pysk. Było pół godziny do zamknięcia weterynarza, ale szybko jakoś się uwinęłyśmy i zdążyłyśmy. Pies dostał krople, no i karmę, którą miał jeść rozmiękniętą. Byleby jadł to sobie poradzi. Inaczej mogło być źle - tak usłyszałam od weterynarzy. Tak więc można powiedzieć, że ten tydzień był bardzo trudny dla mnie jak i dla niego. Miałam nadzieję, że przetrwamy, a pies będzie zdrowy. W dzień co kilka godzin pobudka, w nocy także. Trzeba było się z nim bawić, karmić, być dla niego jak matka, bo biedny strasznie tęsknił za nią. Następne tygodnie były już zdecydowanie lepsze.

Pies miał być u mnie na czas odchowania, już miałam nawet w wordzie ogłoszenie na zaś, miałam już przygotowaną umowę adopcyjną do druku, jednak jedną decyzją został u nas. 

Pierwsza właścicielka, która na wieść o tym, że pies walczy o przetrwanie nagle zaczęła się martwić. Logiczne. A druga "przyszła właścicielka" chciała go odwiedzać. Powiedziałam, że został wydany dalszej osobie i ma się dobrze. Rozmawiała z rodzicami i powiedzieli, że mogą wziąć starego psa bo nic już nie trzeba go uczyć.. Pisała więc do osób, które zajmują się adopcjami. Pech dla niej chciał, że chwaliła mi się, więc i ja pisałam do tych osób opowiadając im historię Rusty'ego. Psa nie dostała i bardzo dobrze. Kiedyś jeszcze przed całą akcją, chłopak dał jej/kupił psa, którego w ten sam dzień z matką pociągiem jechała oddać. Doświadczenie nie nauczyło, ale w internecie o niej wątek był. Na szczęście dała sobie spokój i od dwóch lat psa nie posiada. Nawet nie widziałam by zbytnio się już tym interesowała i mam nadzieję, że odpuści sobie na zawsze.

Dlatego apeluję, aby rozmawiać ze współlokatorami o planach i ewentualnie się pogodzić z odmową, a nie robić wszystko byleby mieć nie zwracając uwagi na konsekwencje.

A Rusty, dziś 2 letni pies, który miał być wielkości jamnika, a trafił się przerośnięty jamnik sięgający do kolan. Natomiast pysk.. Nie no, jamnik jak się patrzy. :D Niestety przez wczesne odłączenie od matki pozostały ślady na jego psychice. Jednak staramy się je jak najbardziej zniwelować. Może i całkowitego celu w tym nie osiągnę, ale zawsze coś.

 Zdjęcia ustawione chronologicznie - możecie zaobserwować jak zmieniał się na przestrzeni czasu. :)

"Stajesz się na zawsze odpowiedzialny

za to co oswoiłeś."

~ Mały Książę