Dlaczego właśnie Collie?

 Zapewne większość z Was mnie czytających oglądało w dzieciństwie takie filmy jak "Beethoven", "Hachiko", "101 Dalmatyńczyków" czy "Lassie". To były czasy, kiedy rzadko kto miał internet i jedyną możliwością obejrzenia wciąż.. i wciąż.. i wciąż.. owych filmów był zakup ich płyty, za "Lassie" dorzuconą do gazety obeszłam całe miasto dopóki jej nie znalazłam. Każdy mocno uwielbiający te filmy jak ja zapewne marzył by mieć przedstawicieli takich ras w swoich domach. Ja zamarzyłam właśnie o tym ostatnim z wymienionych, o Owczarku Szkockim Collie.

 Co prawda były też małe marzenia o wielkim Bernardynie, w wieku nastoletnim także o Akicie (ale to w sumie dużo za sprawą jednego z sąsiadów posiadającą tę rasę) jednak najbardziej chciałam mieć właśnie piękną i dostojną "Lassie".

Lassie

Zanim spełniło się moje marzenie, minęło dobrych kilka lat. W tym czasie dużo czytałam na temat Collie, a kiedy w moim domu pojawił się internet przekopywałam masę stron w poszukiwaniu informacji. Szczególnie bardzo lubiłam czytać wypowiedzi właścicieli o zachowaniach swoich psów. W końcu teoria, a praktyka to dwie różne rzeczy.

 Pewnego dnia zjawił się on.. Mały słodki podpalany rudzielec. Otrzymał imię Torres. Nie jest on z hodowli z prawdziwego zdarzenia, jednakże te 8 lat temu nie było takiego masowego uczulania na pseudohodowle jak jest teraz. I jeśli mam być szczera, to z wyglądu podoba mi się właśnie typ amerykański niż europejski-modern, który znacznie odbiega od dawnego wyglądu collie i tym samym słabo przypomina "Lassie".
(Widziałam tylko jedną nieaktywną już hodowlę posiadającą typ amerykański - jeśli wiecie coś na temat hodowli posiadającej ten typ koniecznie dajcie znać, będę mega wdzięczna!). A no, i warto wspomnieć, że są też collie krótkowłose. :) Od lewej: długowłose: typ amerykański, typ europejski; krótkowłosy. 

 Przechodząc więc dalej "Dlaczego właśnie Collie?", pomijając wyżej wspomniany wygląd, te psy mają cudowny charakter. Są rodzinne, oddane. Gdy był mały uwielbiał spać mi w nogach, gdy siedziałam i na szyi. ;') Podążają za swoim właścicielem krok w krok. Kiedy na spacerze jest spuszczany ze smyczy, przebiegając kilkanaście kroków obraca się w tył pilnując właściciela. Świetnie sprawdza się w roli stróża, jak i świetny pies do towarzystwa. Chyba o tym, że to pies pasterski, nie muszę wspominać? ;)

Torres. :)

Jednak trzeba także wziąć pod uwagę, że są to żywiołowe psy i potrzebują się zmęczyć. Torres w okresie młodości mógłby spędzać cały dzień na świeżym powietrzu ganiając piłkę, zawsze było mu mało. Pewnie zastanawiacie się czemu piszę o nim w czasie przeszłym. Pewne zachowania się trochę ograniczyły, w sumie Torres ma prawie 7,5 lat. Stary nie jest, ale do najmłodszych też już nie należy. Jeśli chodzi o żywiołowość to z wiekiem zdecydowanie się wyciszył i spędzając czas na podwórku potrafi usiąść przy mnie, siedzieć i obserwować przechodniów. Jeśli chodzi o chorowitość to nie mam pojęcia jak jest z innymi Collie, ale mój nigdy nie chorował jakoś poważniej, co mnie bardzo cieszy. Collie to psy inteligentne, bardzo szybko uczą się sztuczek.
Kiedy przeszukiwałam internet i czytałam wypowiedzi właścicieli, bardzo urzekały mnie historie o ratowaniu dzieci. Może przytoczę jedną sytuację, która utkwiła mi w pamięci: Małe, bawiące się dziecko wyszło poza teren posesji i zmierzało w stronę ulicy. Co zrobił Collie? Chwycił małego za bluzkę i przeciągnął go z powrotem na teren posesji. To jedno, krótkie streszczenie historii opowiedziane przez jednego z właścicieli psa tej rasy. Bardzo chciałabym znaleźć źródło tego, gdzie czytałam te historie, jednak mimo wielkich chęci znaleźć go nie mogę.

 Podsumowanie? Mam kilka ulubionych ras, jednak Owczarek Szkocki Collie w moim rankingu zajmuje pierwsze miejsce. Kocham tę rasę za wszystko i za nic. Może jeszcze jedna "mała" rzecz. Gdy jest mi smutno, Torres, by mnie pocieszyć przynosi swoją piłeczkę, żebym się z nim bawiła. Dla niego to lekarstwo na smutek i tym lekarstwem dzieli się ze mną. Kiedy wszyscy się śmiejemy z kolei przynosi losową zabawkę i radośnie machając ogonem podrzuca ją do góry. To takie szczęście zamknięte w 4 futrzanych łapach. No i szczerze? Nie wyobrażam sobie życia bez tej rasy, dlatego mam nadzieję, że nie ostatni raz ona zamieszka w moim życiu.

 A czy Wy macie tą jedną rasę, którą kochacie ponad wszystko? :)